(پیشگیری و درمان بیماری‌های روانی - اجتماعی در صحنه‌ی نمایش) نمایشنامه‌نویسان بزرگ جهان بی‌تردید خصلت درمان‌گر تئاتر را می‌شناخته‌اند . شکسپیر به طور کامل بر این تعامل اشراف داشته است . استفاده‌های مکرر او از بازی در بازی حاکی از این فرایند است که تماشاگران تئاتر از طریق نظاره‌ی احساسهای ناهشیار فرافکن‌شده بر بازیگران راهی به درون خویش می‌یابند که از هیچ طریق دیگری قابل وصول نیست . واقعیت نهفته در این پدیدار از چنان ژرفایی برخوردار است که از بطن آن رهیافتی پدید می‌آید که سایکودرام یا تجربه‌ی زیبایی‌شناسانه‌ی آزادی نام گرفته است .