نویسنده : داگلاس کندی ترجمه : محمود امجدی بخشی از کتاب: من پشت چشم آدم‏ها را می‏بینم. این قدرتِ جادوییِ من است. وقتی مامان ادای خوشبختی یا خوشحالی درمی‏آورد، می‏بینم که در واقع چه اندازه غمگین است. وقتی بابا به من می‏گوید که با دوستِ جدیدش خوشحال است، در نگاهش تشویش و اضطراب می‏خوانم. می‏دانم که امیلی فکر می‏کند جدایی مامان و بابا تقصیر من است حتی اگر هیچ‏وقت آن را به زبان نیاورده باشد. از مامانم پرسیدم راست است که بقیه به خاطرِ من توی دردسر افتاده‏اند. جواب داد: «به هیچ‏کس اجازه نده همچنین چیزی بهت بگه. اورور، تو مثلِ اسمت هستی: یک خورشیدِ واقعی.» منم!