(قصه‌های ناکجاآباد) نویسنده : معصومه یزدانی سال 533 هجری خورشیدی یعنی نه قرن پیش، در سهرورد، روستایی نزدیک شهر زنجان، پسری به دنیا آمد به اسم شهاب‌الدین؛ شهاب‌الدین سهروردی. سرنوشت شهاب‌الدین مثل اسمش بود: کوتاه و درخشان همچون شهاب‌های آسمانی و خوشبو و زیبا همچون سهرورد یا گل سرخ... با سهروردی فلسفه‌ی تازه‌ای زاده شد با نام فلسفه‌ی اشراق. فلسفه‌ای که بیش از هر چیز از نور سخن می‌گوید؛ از نبرد نور و تاریکی؛ از فرشته‌ای نورانی که در هر چیز پنهان است؛ از اندیشه که شکلی از نور است؛ از لطیف‌تر شدن هر چیز به عنوان نورانی‌تر شدنش؛ مثلا این که گیاه از خاک نورانی‌تر است و انسان می‌تواند پی‌در‌پی نورانی‌تر شود. او برای بیان افکارش، از داستان و تمثیل بهره برده و با زبانی شاعرانه و خیال‌انگیز از سیمرغ، عقل سرخ، هدهد و گوهر شب چراغ سخن می‌گوید. این کتاب با الهام از رساله‌ی فی‌حاله‌الطفولیه‌ی سهروردی نوشته شده است.