(چگونه به خود ،رویاها ،تصورات و مسیر خلاقانه‌ی شغلی‌اتان باور داشته باشید) نویسنده : دورین ویرچو ترجمه : صدیقه جوکار نویسنده ی کتاب پیش رو با بهره از تجربیات بیست ساله ی خود در برگزاری کلاس های بصیرت و آگاهی به ارائه روش های غلبه بر ترس و موانعی که بر سر راه قدرت پذیری و خلاقیت حضور دارند، می پردازد و می آموزد که چگونه خلاقیت دایم و خودآموخته را تمرین کنید. او شجاعت خلاق بودن را در وجود شما پرورش می دهد. دورین ویرچو با مطالعه بر روی روش های خلاقانه ی افراد خلاقیت را اینگونه تعریف می کند: «خلاقیت یعنی حل مشکل و اختراع روش هایی جدید و نوآورانه برای برآورده کردن نیازها و حل مسائل. خلاقیت از یک طرف توانایی شنیدن و پذیرش است و از طرف دیگر، شجاعت اجرایی کردن ایده ی خلاقانه.» از این رو این کتاب هم درباره ی پذیرندگی و هم درباره ی شجاعت است. این کتاب موثر و تامل برانگیز چگونگی تجلی بخشیدن به ندا، بصیرت و افکار درونی و در نتیجه پیش بردن زندگی به شکلی خلاقانه را آموزش می دهد. گزیده ای از کتاب : در اوایل شغل نویسندگی ام، یک کلاس دانشگاهی برداشتم که می بایست در آن دفتر وقایع زمانی داشته باشیم. استاد می خواست به ما نشان دهد که هر روز چطور از ساعات روزمان استفاده می کنیم یا آن ها را هدر می دهیم. دفتر وقایع زمانی من هم درست مثل یک دفتر غذایی، جایی که تمام چیزهایی را که می خورید یادداشت می کنید و بعد، از اینکه چقدر کالری مصرف کرده اید، حیرت می کنید. چشمم را به روی خیلی چیزها باز کرد. در دفتر یادداشت، تمام فعالیت ها و مدت زمانی که صرف آن ها شده بود را ثبت می کردم. در پایان روز اول، می توانستم نمونه ای از روش هایی که وقتم را صرف آن کرده ام، ببینم. دیدم که ساعت ها وقتم را صرف تماشای تلویزیون و برنامه هایی کرده ام که واقعا برایم مهم نبوده اند. دیدم که پر حرفی های طولانی مدت دوستم پشت تلفن وقتم را گرفته است، وقتی که می توانستم صرف بچه هایم، خود مراقبتی و نوشتن کنم. آشکارا نیاز به یافتن تعادل داشتم. اختصاص زمان به فعالیت های سرگرم کننده، اصلا مشکلی ندارد. زیرا اختصاص دادن کل روز به کار مفید هم منجر به بدبختی و مشکلات سلامتی می شود. اما اگر در کاری شرکت کردید که نه خلاقانه بود و نه لذت بخش، باید از خودتان بپرسید: چرا دارم این کار را می کنم؟ آن دفتر به من یاد داد که زمان کمتری را صرف کارهایی مثل صحبت با تلفن یا تماشای تلویزیون کنم. دیدن فعالیت ها به شکل بوفه ی غذا، جایی که می توانید کمی از این و کمی از آن بردارید، به من کمک کرد تا بشقاب برنامه هایم را پر کنم. احساس بهتری داشتم و دیگر حس رنجش از اینکه قربانی هستم و وقت کافی برای خودم ندارم، نداشتم.