نویسنده : سعید قانعی ،امیرمسعود رضایی خسرو انوشیروان یکی از پادشاهان دوره ساسانی است که عملکردی قابل قبول داشت و یکی از درخشنده ترین دوره های تاریخی را برای ایران رقم زد، هر چند در رابطه با اوضاع و احوال اجتماعی و معنوی ایرانیان در آن زمان روایاتی گاه متضاد مشاهده می شود. اثر حاضر توجه خود را بر شرح حال این پادشاه ساسانی، اوضاع و شرایطی که در آن روزگار وجود داشت، چگونگی انقراض دولت ساسانی، وقایع مهم به وقوع پیوسته در حکومت ساسانیان و حقایق موجود پیرامون عقد و ازدواج در آن دوره و مواردی دیگر که دیدی کلی درباره دوران خسرو انوشیروان و پادشاهان هم دودمان او به دست می دهد، متمرکز ساخته است. گزیده ای از کتاب : در دو عید بزرگ سال، نوروز و مهرگان، بزرگان هدایایی تقدیم شاه می کردند. هرکس آن چیزی را که خودش بیشتر دوست می داشت، هدیه می کرد، از قبیل عنبر، و مشک، جامه و غیره جنگیان، و سواران معمولا اسبی، یا شمشیری، یا نیزه تقدیم می کردند. اغنیا طلا و نقره پیشکش می بردند و حکام (علاوه بر خراج های وصول شده) یک قسمت از اضافه عایدات ولایات خود را تقدیم می نمودند. اگر یکی از زنان شاه کنیزی زیبا با زینت و زیور پیشکش می نمود، می توانست بر سایر زنان حرم مباهات کند. از طرف دیگر پادشاه در عوض پیشکش های نوروز و مهرگان هدایای ذی قیمتی عطا می فرمود. هر هدیه ای که تقدیم پادشاه می کردند، با اسم اهداء کننده در دفتر محاسبات دربار قید می شد و اگر اهداء کننده در موقعی که مخارج فوق العاده ای در پیش داشت، به کمک نقدی محتاج می شد، به موجب دفتر محاسبات، ارزش هدایای او را برآورد می کردند و دو برابر آن را به او می دادند. لکن اگر هدیه صوری و بدون ارزش مادی تقدیم کرده بود، به طرز دیگر رفتار می کردند. مثلا اگر کسی ترنجی هدیه آورده بود، در عوض پوست ترنجی را پر از مسکوک طلا به او می داند. به هر حال هدیه کننده نه فقط حق داشت، بلکه موظف بود در صورت احتیاج از دربار کمک بطلبد. خودداری از تقاضای مساعدت به منزله اظهار عدم اعتماد به شاه محسوب می شد و ممکن بود شش ماه وظیفه او را قطع کنند و به یکی از دشمنانش بدهند.