نویسنده : سوزان سانتاگ ترجمه : مریم رفیعی کتاب حاضر، نمایش‌نامه‌ایست دربارة درد و رنج زنان و آگاهی آنها از خودشان. داستانی خیال‌پردازانه بر پایة زنی واقعی، «آلیس جیمز»، کوچک‌ترین فرزند در میان پنج فرزند و تنها دختر خانوادة برجستة آمریکایی در قرن نوزدهم. او که وارث ثروت تجاری عظیمی است، نویسندة نامدار مضامین اخلاقی و مذهبی است. وقتی آلیس جیمز سی‌ساله بوده، تمایل خودش را برای خودکشی به پدر می‌گوید و پدر نیز بعد از یک سخنرانی مقتدرانه به او اجازه می‌دهد. داستان نمایش‌نامة حاضر حول این جریان دور می‌زند. گاهی آلیس جیمز با «آلیس در سرزمین عجایب» یکی می‌شود و واقعیت زندان ذهن و پیروزی‌های خیالی را به تصویر می‌کشد. آره شاید آدم خوبی نیستم. شاید فقط یک موجود احمقم. پدر مرده و ما زنده‌ایم؛ ما اینجا زندگی می‌کنیم، نه اونجا. من دارم تو یک اتاق زندگی می‌کنم و تورو می‌بینم؛ وقت‌هایی که با مهربونی به دیدنم میای و می‌بینی که من به‌خاطر این تحریک‌های عصبی، برای انجام کارهام به پرستارم وابسته‌م. خب تعجبی هم نداره که احمق و احمق‌تر بشم. این افکار، وقتی به سراغم میان که یک موج نورانی به ذهنم هجوم میاره و تمام وجودم رو پر می‌کنه از حس قدرت و نشاط فهمیدن. اون موقع است که حس می‌کنم تمام رمز و راز هستی رو برملا کردم. بعد، وقتِ داروی استفراغه یا شونۀ موهام یا وقت تعویض ملحفه‌ها. به‌نظرم من به قله‌هایی رسیدم که از اونجا همه‌چی روشن و واضحه...