نویسنده : نورالدین عبدالرحمن جامی به تصحیح : محمد روشن این کتاب، دیوان اشعار عبدالرحمن بن احمد جامی با مقدمه و اشراف محمد روشن است. نورالدّین ابوالبرکات عبدالرّحمان بن نظامالدّین احمد بن محمّد جامى از شاعران نامدار زبان فارسى است که او را پس از حافظ بزرگترین سخنسراى فارسى شمردهاند و خاتمالشعرا لقب نهاده اند. وى در قصیده اى لامیه که پنج سال پیش از وفات خود سروده است و پاره اى از سوانح احوال خود را برشمرده، سال ولادت خود را یاد مى کند : به سال هشتصد و هفده ز هجرت نبوى که زد ز مکّه به یثرب سرادقات جلال ز اوج قلّه پروازگاه عزّ و قدم بدین حضیض هوان سست کرده ام پر و بال دیوان قصاید و غزلیات این دیوان را جامی در سال ۸۸۴ تدوین و تنظیم کردهاست. قصاید جامی در توحید و نعت پیامبر اسلام و صحابه و اهل بیت و نیز مطالب عرفانی و اخلاقیاست. جامی همچنین قصایدی در مدح یا مرثیه سلاطین و حکمای زمانش سرودهاست. غزلیات جامی غالباً از هفت بیت تجاوز نمیکند و اکثراً عاشقانه یا عارفانه است.
0 نظر