نویسنده : سعید آرمات آمدن با من به خیابان مثل عکس گرفتن با قابیل است همه ی ابرها جمع می شوند سر در گوش ببارند. سپر لق این تاکسی با دیدن ما می خواهد شیرجه بزند به آسفالت اینطوری پیش برود من از لای درها بیرون نمی روم خانه باید ببیاید تا من چند نخ سیگارِ هر شبِ من باید بیاید تا من خربزه های ارزان قیمت، میوه های فصل رفته، دو عدد مدادی که من شب لازم دارم کاسه ی برنجم که در خانه ی همسایه یک هفته مانده است شامپو بچه برای پوست های سرم که روی دوشم دیوانه ام می کنند اصلن کجا می توانم بدون تو باشم من حتی با این ها شب بدون تو من از توی لباسم بیرون می افتم گم ام. تک پوشم به خانه ام راه نمی دهد کفشم هی توی پا لنگه به لنگه می شود اسیرم می کند گنگم وبدون خط بریل امکانات زبانی ام در حد صوت است پس باید برقصم برقصم برقصم