«نه اینکه ترتیب یادداشت ها هدفمند باشد، چون نویسنده هدفی ندارد. در واقع امیدوار است این نوشته ها سر از جایی در بیاورند که حتی خودش هم غافلگیر شود.» بیش از این نمی توان درباره این کتاب حرفی زد، زیرا تمام ماهیتش در همین به زبان در نیامدنش است. کسی که نویسنده خوانده می شود در جایی می گوید «اظهر من الشمس است که مونتاژی غیرخطی و ناپیوسته و کلاژ طور است»، ولی می توان گفت هیچ فرمی پیشاپیش اظهر من الشمس نیست و تنها پس از تمام کردن کار است که فرم و محتوا خودنمایی می کند. البته شاید نویسندۀ خود خوانده به عمد دست خودش را گاه به گاه رو می کند تا خواننده هم حین خواندن متن کلاژی از فرم و محتوا در ذهنش بسازد و دست آخر با ادغام مرزهای تکه های این کلاژ، تصویر کلی شکل بگیرد.