دِکادانس (انحطاط) نهضتی ادبی است در فرانسۀ اواخر قرن نوزدهم که مشخصۀ آن عبارت است از اشتیاق به سبک گوتیک و وسواس پایانِ قرن در باب فساد، انحراف و مرگ. دکادان‌ها تعبیر «انحطاط» را که ابتدا برای حمله به آن‌ها به کار گرفته بود، چون بیرق افتخار به سر گرفتند. داستان‌های کتاب حاضر (36 داستان از 14 نویسنده به انتخاب استفن رومر) در فاصلۀ 1874 تا سال‌های اولیۀ قرن بیستم نوشته شده‌اند، و ملهم‌اند از آثارِ به ویژه بودلر و اویسمانس بر بستری از فلسفۀ شوپنهاور؛ و به لحاظ سیاسی واقع در دورۀ جمهوریِ سوم «تی‌یر»ها و نیز جمهوری‌خواهانِ بورژوا که متعاقب جنگ فرانسه-پروس (1870) و کمون پاریس (1871)، دوران اصلاح اجتماعی و تحول طبقۀ متوسط بود _دورۀ تلفن گراهام بل، لامپ ادیسون، واکسن پاستور، برج ایفل، ممنوعیت کار کودکان، قانونی کردن طلاق و جز آن. این داستان‌ها طیف گسترده‌ای را از ادبیات دون‌ژوانی گرفته تا داستان ارواح و وحشت‌های درونیِ روانی در بر می‌گیرند که از زبان اصلیِ فرانسه ترجمه شده‌اند.