نویسنده : موشه تالمون ترجمه : فرشاد بهاری و ... ارزیابی‌های مختلف از روان‌درمانی بیماران سرپایی، مکرراً به این نتیجه منتهی شده است که اغلب بیماران برای مدت زمان کوتاهی در فرایند درمان باقی می‌مانند. بسیاری از بیماران فقط یک جلسه برای درمان مراجعه می‌کنند و متوسط جلسات درمانی نیز بین سه تا شش جلسه است. بسیاری بر این اعتقادند که بیماران به‌دلیل رضایت نداشتن، درمان را خیلی زود رها می‌کنند. با وجود این، در یک بررسی از انواع روان‌درمانی‌ها، معلوم شد که بیماران به این دلیل جلسه را ترک می‌کنند که به آنچه می‌خواستند، رسیده‌اند و به طور متوسط این بیماران به اندازه بیمارانی که دوره‌های درمانی بیشتری طی کرده بودند بهبود یافته بودند. این یافته‌ها برای دانشگاه‌ها و مراکز درمانی که فرضیه آن‌ها این است که «روان‌درمانی موفق به زمان زیادی نیاز دارد»، مشکلات بسیاری ایجاد کرده است. به سخن دیگر، قبل از اینکه سازوکار‌های مفروض، زمان کافی برای اجرا داشته باشد، پس از یک جلسه، بهبودی حاصل شده است. نکته دیگر اینکه محققان و متخصصان بالینی به درمانگرانی که سریع عمل می‌کنند، توجه چندانی نکرده‌اند. موشه تالمون با معرفی ابعاد مختلف درمان یک‌جلسه‌ای و تسلط بر آن، مفاهیم بهبودی پس از یک جلسه را تشریح و دست‌کم در تشخیص بعضی از مولفه‌های ارتباطِ درمانی یک‌جلسه‌ای که به این پیامدها کمک می‌کند، موفق بوده است. فرضیه‌ی اصلی وی این است که بیشتر بیماران سرپایی، برحسب این واقعیت که در اجتماع زندگی می‌کنند. نیروی زیادی برای بهبودی خودانگیخته(۱) دارند. در درمان یک‌جلسه‌ای، روان‌درمانگر پتانسیل‌های بالقوه را بالفعل می‌کند و با نشان دادن درک خود نسبت به مشکلات و نشانه‌های بیماری، با عرضه راه حل‌های جایگزین و تشویق، به بیمار نیرو می‌بخشد. فرضیه دیگر این است که تقریباً تمام بیماران به یک شبکه اجتماعی تعلق دارند و تعامل با اعضای این شبکه می‌تواند تأثیر زیادی بر پریشانی و ناتوانی بیمار و بالطبع بر پیشرفت فرایند درمان بگذارد. بنابراین، در صورت امکان، باید اعضای دیگر این شبکه و معمولاً اعضای خانواده در مصاحبه درمانی درگیر شوند. در پایان تالمون این فرضیه را طرح می‌کند که چون انسان‌ها خلاقانه فکر می‌کنند، در کسانی که رویارو شدن با مسائل پیش‌بینی‌پذیر را با خود مرور و معانی این رویارویی را هنگام وقوع آن تفسیر می‌کنند و نیز نسبت به استنباط‌های قبلی خود عمیقاً می‌اندیشند، ممکن است مراحل درمانی طی جلسه رسمی عمل نکند، اما بیمار برای مدتی طولانی در ارتباط ذهنی با موقعیت درمانی بماند. مراحل درمان از زمانی که بیمار تصمیم به ملاقات می‌گیرد، شروع می‌شود و تا زمان ارتباط بالینی در دفتر یا مطب و در صورت اصرار بیمار بر ادامۀ آن تا زمان نامشخصی معین حتی بعد از جلسه درمان نیز ادامه یابد. بنابراین، پذیرش و پیگیری مصاحبه‌ها، جزء جدایی‌ناپذیر درمان یک‌جلسه‌ای است. معرفی تالمون از درمان یک‌جلسه‌ای متقاعدکننده است. روش او به شکل مقبولی روشن و کاملاً رها از گفتار نامفهوم و سخنان بی‌معنی است. او در ادعایش گزافه‌گویی نکرده و مثال‌های بالینی فراوانی آورده است. یافته‌های تجربی برخاسته از آزمایشات متعدد و آثار معتبر گوناگون، پشتوانه مناسبی برای نظراتش بوده‌اند. خوانندگان باید توجه کنند که درمان یک‌جلسه‌ای ممکن است به آن اندازه که در نوشته‌های نویسنده به نظر می‌رسد، آسان نباشد. تالمون ممکن است نقش خود را در درمان بسیار کم تخمین بزند، چنانکه مشاهده می‌شود در نتایج به دست آمده از درمان‌ها نقش اصلی را به مراجعه‌کنندگان می‌دهد. وی درمانگری دقیق و بسیار باتجربه است که بر ابعاد مختلف روان‌درمانی مسلط و خود را در انتخاب راهبرد‌های درمانی مختلفی که به بهترین شکل برای بیماران خاصی مناسب است، غنی کرده است. همچنین تجربیاتش باعث شده است مشکلاتی که در درمان بیشترین میزان پاسخگویی اهمیت را دارد، انتخاب و بر آن‌ها تمرکز کند، تفسیرها و پیشنهادها را در لحظاتی که بیشترین اثر را دارد، ارائه کند و مصاحبه را در قالب جملاتی پیش ببرد که بیمار آن‌ها را به‌جای انتقادی‌بودن، تقویت‌کننده و حمایتی بداند.