(در گفتگو با مدیران سینمایی) نویسنده : محمود ارژمند ،محمدعلی حیدری در مورد سینمای دهۀ شصت بسیار سخن رفته است و شواهد حاکی از آن است که تا زمانی که دهۀ دیگری در سینمای ایران، به عنوان دوره‌ای با هویت مشخص برجسته نشود، هم چنان صحبت‌ها دربارۀ این دوره ادامه خواهد داشت. اما نکتۀ مهم آن است که نوع بحث‌ها و اظهارنظرها دربارۀ سینمای این دهه، چه از سوی کسانی که نگاه مثبتی دارند چه از جانب افرادی که سینمای دهۀ شصت را تقبیح می‌کنند، بیشتر از جنس سخنانی است که مصرف روزمره دارند. نتیجۀ این نوع نگاه آن است که کمتر دربارۀ چیستی، چرایی و چگونگی آن دوره گفتگو شده، و رجوع به آن دهه و بحث دربارۀ آن همیشه، از همان نقطۀ عزیمت، با نوعی حب وبغض همراه بوده است. حرف‌های دقیق، مستند و مرتبط با موضوع نیز عموماً زیر حجم عظیمی از اطلاعات یک سویه دفن شده است. هرچه بیشتر از دهۀ شصت فاصله می‌گیریم، سینمای آن دوران مجهول‌تر و صحبت‌ها درآن‌باره در حکم پرده‌هایی ضخیم‌تر می‌شود. به همین دلیل، هرچه فاصلۀ زمانی بیشتر می‌شود، اهمیت رجوعِ "مستند " به دهۀ شصت نیز اولویت بیشتری می‌یابد.