(اگر قدرت نامرئی شدن داشتید آیا این کار را می‌کردید؟) نویسنده : لیز کسلر ترجمه : شهلا انتظاریان فکر کنم قبول داشته باشی که با تمام این چیزها؛ انگار زیر آوار بودم. صدای خانم کوپر را که از سنگ و صخره و جزر و مد می گفت، انگار از جایی دور و در خواب می شنیدم. کمی بعد، بگویی نگویی خوابم برد و خواب دیدم که در ساحلی ماسه ای و زیر یک صخره دراز کشیده ام. ولی یکی سیخونکی وحشیانه به پهلویم زد و مرا از خواب پراند و به کلاس برگشتم. به ایزی زل زدم و آهسته گفتم: برای چی می زنی؟ جواب نداد. در عوض، با سرش به جلوی کلاس اشاره کرد. خانم کوپر با اخم به من زل زده بود و از حالت لب ولوچه اش می شد فهمید که می خواهد بگوید: پس این طور؟ باشد! آب دهانم که کمی بیرون آمده بود، با دستم پاک کردم و نومیدانه نگاهی به دور کلاس انداختم. چند نفر برگشتند و با همدردی نگاهم کردند. ولی بیشتر بچه ها رویشان را برگرداندند. چون بقیه ی ماجرا را می دانستند. به زحمت گفتم: من... من... ببخشید. خانم. خوب نفهمیدم. می شود لطفا تکرار کنید؟ خانم کوپر بیشتر از قبل لب هایش را روی هم فشار داد و طوری که عملا لب هایش محو شد، گفت: بعد کلاس بیا پیش من. و دست هایش را به هم زد، سریع از من رو برگرداند و به طرف هیتر بری برگشت که در ردیف جلو نشسته بود.