نویسنده : آنژیلا عطایی توضیحات شاعر درباره‌ی این مجموعه : این کتاب دربرگیرنده اشعار سال های ۱۳۹۰ تا اخر ۱۳۹۳ است. این شعر‌ها در فضایی سورئالیسم به زندگی، مرگ و روایت‌های آسیب‌پذیر مربوط می‌پردازد و در عین حال از روایت‌های غنایی و لیریک غافل نمی‌شود. شعر و ادبیات و هنر در پیوند مستقیم با تجربه‌های هنرمند و شاعر درباره زندگی معمول و مشقت‌بار روزمره است، از این‌رو این مجموعه هم متاثر از تجربه‌‌های زیست شاعر است و در عین حال برای کشاندن آن تجربه‌های معمول و روزمره به دنیای هنر و ادبیات روز‌ها و هفته‌ها تلاش انجام گرفته است و در نتیجه این تلاش، زندگی ازسررفته در فرایند خلق، واجد ارزش‌های زیبایی‌شناسی و ادبی شده است. به کارگیری فضا‌سازی و شخصیت‌پردازی و زاویه‌ی دیدهای متنوع و متکثر در پیش‌بردن روایت ها از ویژگی‌های این مجموعه است و تلاش داشتم در این مجموعه از شگرد‌های متعدد روایی بهره‌ بگیرم و از میان ده‌ها شعری که در این چند سال نوشتم، بهترین‌ها را برای عرضه در این مجموعه انتخاب کردم. این کتاب در دو فصل با عناوین «به زبان مادرم حرف می زنم» و «مرده‌ها چراغ می‌آورند» تدوین شده است و این مجموعه فاصله معناداری از نخستین کتابم یعنی «من اما لیلی نیستم» دارد و از تکرار خویش پرهیز کرده‌ام.