نویسنده : صادق درّی به کوشش : پروفسور دکتر اولریش مارزلف، پگاه خدیش اخبارنامه منظومه‌ایست درباره قصص پیامبران و اولیاء، حضرت محمد و امامان شیعه که از قرن سیزدهم هجری تنظیم شده است. این کتاب در 1267 قمری در دارالسلطنه‌ی تبریز تصویرگری و چاپ سنگی شده است. براساس آنچه در اخبارنامه آمده است نام شاعر صادق و تخلص او درّی است. تخلص وی در پایان غزل‌هایی که در مرثیه ی امام حسین سروده، آمده است. صادق درّی به تقلید از شاهنامه مثنوی خود را در بحر متقارب (فعولن فعولن فعولن فعول / فعل) که آن را بهترین اوزان شعری می‌داند، سروده و ظاهراً بسیار از شاهنامه فردوسی متاثر بوده است. در برخی قسمت‌های آغازین اثر زبان سلیس و استوار است،‌ بویژه در ستایش پروردگار و نعت پیامبر. با شروع حکایت‌ها با زبانی نه چندان استوار و نسبتاً ضعیف روبه رو می‌شویم که از ارزش ادبی اثر می‌کاهد. تشبیهات و صور خیال اخبارنامه چیزی جدای از آنچه در ادب فارسی پیش از آن سابقه دارد نیست و ابتکار و نوآوری در آن‌ها دیده نمی‌شود. در متن علاوه بر کلمات و واژگان عربی و قرآنی، اصطلاحات و لغات عامیانه‌ی بسیاری آمده است. گذشته از زبان، شاعر بر وزن عروضی نیز چندان مسلط نیست و ایرادهای وزن و قافیه در بسیاری از ابیات وجود دارد. با توجه به زبان و سبک بیان و کلمات و عبارات به کار رفته در متن می‌توان احتمال داد که اخبارنامه به شیوه‌ی نقالان سروده شده و در مراسم خاص مذهبی در حضور جمع خوانده می‌شده است. با توجه به پرده‌های نقاشی و تصاویری که درباره‌ی هر حکایت در کتاب آمده شاید بتوان گفت که اخبارنامه از نوع اشعاری بوده است که پرده خوانان برای بینندگان و شنوندگان مشتاق خویش می‌خوانده‌اند و داستان پیامبران و امامان را برای مردم نقل می‌کرده‌اند. همچنین شاعر در شرح معجزات امامان معصوم شیعه کراماتی برای آنان بر می‌شمارد که در بسیاری از موارد در منابع و ماخذ یافت نمی‌شود. اخبارنامه حال و هوایی کاملاً عوامانه و مردمی دارد و گم‌نامی سراینده‌ی آن نیز شاهدی بر این مدعاست.