به کوشش : محمد دبیرسیاقی "حکیم ابوالقاسم فردوسی، شاعر نامور و حماسه‌سرای بزرگ ایران، در فاصله سال‌های 329 تا 330 هجری قمری در روستای باژ، از توابع خراسان، متولد شد، از حدود سال 365 هجری، اندکاندک به نظم داستان‌های رزمی پرداخت و سرانجام اثر بی‌بدیل خود ـ شاهنامه ـ را سرود. این اثر برجسته، پرمایه‌ترین دفتر شعر فارسی و مهم‌ترین سند عظمت و فصاحت این زبان است که داستان‌های ملی و تاریخی قوم ایرانی در آن به بهترین وجه بیان شده است. شاهنامه، شامل روایات اساطیری، پهلوانی و تاریخی ایران از عهد کیومرث تا پایان روزگار یزدگرد سوم ساسانی است. در این مجموعه، معنای لغات و نقل داستان با برخی توضیحات به نثر عرضه شده است.