نویسنده : برت کار ترجمه : شهلا علیزاده من روان‌شناس نیستم و دوست دارم ماشین‌های مسابقه‌ای طراحی کنم. تمام عمرم را نزدیک به پدرم زندگی کردم؛ با او در آپارتمان طبقه‌ی بالای خانه‌اش و در خانه‌ای در همسایگی‌اش زندگی کردم. ما باهم قایقی مشترک در ساحل جنوبی و خانه‌ای تفریحی در جزیره‌ی اسکای داشتیم. متوجه شده‌ام که بیش از آنچه قبلاً تصوّر می‌کردم چیزهایی در مورد پدرم به یاد دارم. روزی روانپزشکی این را به من گفت. برای من به‌عنوان فردی خارج از این حوزه، نظریه‌ی دلبستگی شگفت‌انگیز است، ولی در آغاز مورد استقبال واقع نشد، هرچند ما بالاخره درخشیدن آن را دیدیم. دریافت این مفهوم یک چالش واقعی بود و دلبستگی یکی از اساسی‌ترین چیزهایی است که ما را انسان می‌کند و باید بیشتر درک شود تا جامعه بتواند از آن بهره‌مند شود. این نظریه کاملاً مبتنی بر پژوهش است و اگر قرار باشد کسی از آن اطلاعی نداشته باشد، انجام پژوهش چه فایده‌ای دارد؟ این کار فقط اتلاف وقت است. داده‌های پژوهشی حتی زمانی که مبهم هستند نیز می‌توانند ارزشمند باشند. من بخش بزرگی از زندگی‌ام را صرف روشن کردن یافته‌های پژوهشی در زمینه‌ی علم پزشکی کردم و به گسترش آن‌ها کمک کردم. درنهایت از کارم دست کشیدم تا نظریه‌ی دلبستگی را به‌شیوه‌ای که امیدوارم بیشتر قابل‌دسترس باشد و گسترده‌تر درک شود با دیگران به اشتراک بگذارم. کاری که امشب می‌خواهم انجام دهم این است که برخی از کشمکش‌هایی را بازگو کنم که نظریه‌ی دلبستگی برای به دست آوردن مقبولیتی گسترده‌تر داشته است. امروز پنجاه سال از نگارش مراقبت از کودک و تحوّل عشق توسط پدرم گذشته است و اگرچه نظریه‌ی دلبستگی امروزه الگوی کاریِ ارزشمندی در محافل رشد و سلامت روان کودکان شناخته شده است، دانش عمومی مردم از مفهوم دلبستگی نقصی جدّی دارد.