نویسنده : هریت لرنر ترجمه : کارولین سحاکیان دکتر هریت لونر در کتاب مشهورش‌ رقص خشم‌ که زندگی میلیون‌ها نفر از خوانندگانش را تغییر داده، می‌نویسد: «عصبانیت نشانه است، و ارزش دارد به آن توجه کنیم. عصبانیت ما ممکن است حامل چنین پیام هایی باشد: مورد آزار قرار گرفتیم، حق و حقوق‌مان نادیده گرفته می‌شود، نیازها و خواسته‌هایمان در حد مطلوب برآورده نمی‌شود، یا خیلی ساده، چیزی در زندگی‌مان درست نیست.» در حالی که خشم ارزش توجه و احترام دارد، اما زنان در مقابله با آن روش‌هایی به کار می‌گیرند که برای کنترل عصبانیت‌شان به کار نمی‌آیند. آن‌ها در واکنش به خشم به دو گروه تقسیم می‌شوند: «زن خوب» و «زن پرخاشگر». گروه اول به هر قیمتی شده از عصبانیت و مشاجره دوری می‌کنند، آن را کاملا نادیده می‌گیرند و بالاخره دچار مشکلات عاطفی می‌شوند. گروه دوم خیلی زود عصبانی می‌شوند، خود را درگیر دعواهای بی فایده می‌کنند، دایم گله و شکایت می‌کنند و بالاخره با احساس عجز و ناتوانی باقی می‌مانند. در این کتاب سعی شده است تا به خواننده کمک شود تا بداند در کدام یک از این دو گروه جای می گیرد. سپس با گفتن شرح حال زنانی که تحت درمان نویسنده بوده‌اند، برای حل مشکلات با همسر، والدین، فرزندان، دوستان و همکاران راه حل هایی پیشنهاد می‌کند. به دست آوردن عزت نفس در قبال اعتقادات، ارزش ها، افکار و احساسات خود کاری است که هرکس باید به تنهایی انجام دهد. گرچه دیگران ممکن است ما را دعوت به چنین کاری کنند یا ما دیگران را، اما در آخر هرکس خودش باید احساسات و باور‌هایش را توضیح دهد. اما این وظیفه‌ای است که باید به تنهایی انجام دهیم اما نه در انزوا. ما در ارتباط با دیگران می‌توانیم به خود واقعی مان دست یابیم و درباره خودمان بیاموزیم. در این کتاب همواره بر در میان گذاشتن تجربه‌های خود و یادگیری از تجربه‌های سایر اعضای خانواده به خصوص زنان تاکید شده است. زیرا با ارتباط برقرار کردن و سهیم شدن تجربه‌ها می‌توانیم فراتر از اسطوره‌های فرهنگی، خانوادگی و شخصی گام برداریم. بسیاری از ما در تنهایی از عصبانیت و نارضایتی خود رنج برده‌ایم و فقط بر این سوال که «چه اشکالی در من هست؟» متمرکز شده‌ایم. اما دیگر می‌توانیم دست از سرزنش خودمان برداریم و نقش و قوانین قدیمی را زیر سوال ببریم و الگوهای روابط عاطفی‌مان را تغییر دهیم.