نویسنده : عبدالرحمن نجل‌رحیم شاید یکی از خصوصیات کارهای بکت که به نورولوژی نزدیک‌شان می‌کند شیفتگی او به پرداختن دقیق و وسواس‌گونه به حرکات و کنش‌های پیچیده‌ی رفتاری و زبانی شـخصیت‌هایی اسـت که برای افشـای ادراک حس‌های بدنی و بیان عواطف، احساسات و ایده‌های زخم‌خورده‌ی درون‌شـان و نمایاندن‌شـان در زیـر نـور پروژکتور بـر روی صحنه‌ی تئاتر حضور دارند. گویی او از طریق حرکات و کنش‌های این شـخصیت‌های خاص و غیرمعمولْ کار بدن را به کار مغز و ذهن مرتبط می‌کند و از طریق نقصان و غیاب کنش‌های بدنی و زبانی طبیعی می‌خواهد ما را نه‌فقط با عمق جوهر و ماهیت وجودی بازیگر روی صحنه‌ی تئاتر، بلکه با وجود خودش و خودمان نیز آشنا کند. به عبارتی می‌توان گفت که او ایده‌ی پیوند تن ـ مغز ـ ذهن را در آگاهی و شناخت اجتماعی به امکانی در صحنه‌ی نمایش تبدیل می‌کند.