نویسنده : بهرام قاسمی‌نژاد دهکردی اگر در گویش پیشینیان دقت کافی به عمل آید کاملا روشن می شود که کلمات و جملاتی از قدیم الایام همان طور که از زبان نیاکان خود شنیده اند تلفظ می کنند و زبان را در ایران کمتر توانسته اند تغییری در آن بدهند. کسی که با زبان پهلوی ساسانی آشنایی مقدماتی داشته باشد طنین و تلفظ زبان را از لا به لای ساختمان آن می شنوند. واژه هایی مانند (وایه) به معنی آرزو و آرمان (ورز آب) به معنی گاو نر که برای شخم زدن تربیت می شد. همچنین واژه (پرهیز) که با گذشت زمان به صورت پریز در آمده و صد ها واژه دیگر که سینه به سینه و دهان به دهان تا به این زمان نقل شده و همچنان باقیمانده است. همچنین گویش کهن نشان می دهد از مدت ها قبل از اسلام این سرزمین محل سکونت این قوم بوده و همواره با مرزبانان دلیر خود که به علت تلاش و سختکوشی، پر طاقت و قوی بار می آیند پشتیبان حکومت مرکزی خود بوده اند. هرچه از طرف روستا های چهارمحال به سمت سرزمین لر بزرگ (بختیاری) پیش برویم گویش کهن تر و آداب و عادات دست نخورده تر محفوظ مانده اند.