4 جلد در دو مجلد نویسنده : حسن میرعابدینی هدف نویسنده این کتاب بررسی تحول ادبیات داستانی از پایان قرن نوزدهم، یعنی دورانی که ادبیات به دفاع از انقلاب مشروطه برخاسته و آن را تدارک می بیند، تا انقلاب 1357 و پس از آن است. حسن این تألیف، قرار گرفتن یک رشته توصیف های نقادانه فشرده بر طبقه بندی تاریخی است که مشخص کننده ویژگی ها و گرایش های ادوار مورد بررسی است. نویسنده پس از تشریح چگونگی شکل گیری ادبیات مدرن فارسی تا سال های 1340، نکات اصلی نظام جدید نثر فارسی را مطرح می کند: پیدایش انواع ادبی تازه، تأثیر منظم مطبوعات و ترجمه، نقش عوامل سیاسی و اجتماعی، سلسله مراتب نوع های ادبی و جایگاه ادبیات. بی شک خواننده متوجه ماهرانه بودن روش نویسنده این اثر خواهد بود. او راه های تازه ای به دنیای غنی نثر فارسی می گشاید؛ دنیایی که تاکنون چنان که باید و شاید شناخته نشده است. میرعابدینی برجسته ترین جنبه های نثر فارسی را از بدو مشروطیت تا به امروز مورد مطالعه و بررسی قرار می دهد. رهیافتی که او در این پژوهش در پیش گرفته تلفیقی از تاریخ و جامعه شناسی ادبیات است. گر چه این اثر مسائل مربوط به شکل آثار و صورت گرایی را به کنار می نهد اما در عوض، در حیطه مضمونی و بینش بینا نظامی نسبت به ابعاد سیاسی، اجتماعی و ادبی، اثری بسیار محکم و ارزنده است. صد سال داستان نویسی ایران در زمره ارزنده ترین پژوهش های سال های هشتاد (میلادی) قرار دارد و بدون شک در مقام یک مرجع مهم، ماندگار خواهد بود.