نویسنده : فرانکو مورتی ترجمه : مهران مهاجر ،محمد نبوی فرانکو مورتی چنان‌که در «بورژوا در میانه‌ی تاریخ و ادبیات» می‌نویسد «در مقامِ مورخ ادبیات بیش از آن‌که بر رابطه واقعی میان گروه‌های مشخص اجتماعی -بانک‌داران، و کارمندان عالی‌رتبه، صاحبان صنایع، پزشکان و غیره- تمرکز کنم، به انطباق میان اشکال فرهنگی و واقعیت‌های طبقه جدید توجه دارم، و مثلا می‌پرسم چگونه واژه‌ای چون آسایش ویژگی‌های مصرف مشروع بورژوایی را مشخص می‌کند؛ یا چگونه سرعت داستان‌گویی با نظم نوین زندگی سازگار می‌شود. و به این‌ ترتیب، من بورژوا را در منشور ادبیات تجزیه می‌کنم» و این مسئله‌ای است که مورتی در کتاب خود دنبال می‌کند. او در مقاله‌ کتاب «ادبیات و جهان» موضع خود را نسبت به وضعیت اخیر ادبیات روشن کرده بود: «امروزه دیگر ادبیات ملی معنای چندانی ندارد: آغاز عصر ادبیات جهان است و همه باید برای تسریع ظهور آن مشارکت کنند.» مورتی معتقد است که این تلقی از ادبیات چندان هم جدید نیست بلکه گوته و مارکس و انگلس هم سالیانی پیش‌تر چنین باوری داشته‌اند. مورتی در مواجهه با مفهوم «ادبیات جهانی» چنین رأی می‌دهد: «هیچ دلیل موجهی برای مطالعه و بررسی ادبیات جهانی وجود ندارد، جز این: درحاشیه‌ماندن و خارچشم‌بودن، چالش دائمی معنوی برای ادبیات‌های ملی.»