نویسنده : عسگر عسگری‌حسنکلو ترکیب متناقض‌نمای «غزل‌های مثنوی» در عنوان این کتاب، بر بخش‌هایی از مثنوی معنوی دلالت می‌کند که مولانا در آن بخش‌ها در حین روایت حکایت‌های تعلیمی یا در ضمن بیان نکات اخلاقی و عرفانی، تحت تأثیر نام و یاد شمس تبریزی، بی‌اختیار رشته روایت را قطع می‌کند و به سرودن ابیاتی در حال و هوای تجربه دیدار با شمس و مصاحبت با او می‌پردازد. در این لحظات، او سیر منطقی روایت را رها کرده و ناخودآگاه وارد حال و هواهای عاشقانه‌ای می‌شود که در غزلیات شمس بارها با آن حال و هواها مواجه بوده‌ایم. در این لحظات مولانا در صدد بیان نکات تعلیمی نیست بلکه غزل می‌گوید، آن هم با توجه به تمام ویژگی‌های محتوایی و معنایی غزل. بسامد استفاده از عناصر، تصاویر و شگردهای قالب غزل در این قسمت‌ها، در مقایسه با قسمت‌های دیگر مثنوی که در آن‌ها غلبه با تعلیم مخاطبان است، تفاوت معناداری دارد. در کتاب «غزل‌های مثنوی» بخش‌هایی با عنوان‌های «سجاده‌نشین باوقار»، «طلوع شمس»، «غروب شمس»، «شمس و سقراط»، «غزل شمس»، «سرّ دلبران در حدیث دیگران»، «ادبیات غنایی و غزل» و «چند نکته در باب غزل‌های مثنوی» وجود دارد. در پایان این کتاب هم فهرست الفبایی ابیات و بخش دیگری با عنوان «غزل‌های مثنوی» آمده است که شعرهای مولانا را دربرمی‌گیرد.