نویسنده : ویلیام اوث‌ویت ترجمه : لیلا جوافشانی،حسن چاوشیان هر شرح و توضیحی درباره‌ی اندیشمند فعال و بالنده‌ای هم‌چون یورگن هابرماس را فقط می‌توان موقتی دانست. از زمان انتشار مقدمه بر نظریه‌ی انتقادی دیوید هلد و نظریه‌ی انتقادی یورگن‌ هابرماس، توماس مک‌کارتی، شکل کلی آثار هابرماس با انتشار نظریه‌ی کنش ارتباطی، گفتمان فلسفی مدرنیته و در میان واقعیت‌ها و هنجارها، سراپا دگرگون شده و فقط از اوایل دهه‌ی 1980 به بعد است که او به صورت نظام‌مند به مساله‌ی پیچیده‌ی تفکر خویش با نسل پیشین نظریه‌پردازان انتقادی، خصوصا ماکس هورکهایمر و تئودور آدورنو پرداخته است. نظریه‌ی کنش ارتباطی و در میان واقعیت‌ها و هنجارها یادآور برخی از مضامین یکی از آثار اولیه‌ی او نیز هست؛ یعنی دگرگونی ساختاری حوزه‌ی عمومی. سرانجام، مساله‌ی رابطه‌ی او با تاریخ آلمان و شکل‌گیری جمهوری فدرال آلمان پس از انتشار وضعیت معنوی عصر ما و مداخله‌های انتقادی او در "مناقشه‌ی مورخان" درباره‌ی تفسیر رایش سوم و بحث‌های او درباره‌ی انقلاب‌های 1989 و اتحاد دوباره‌ی آلمان ابعاد تازه‌ای پیدا کرده است. هابرماس مدرنیته را پروژه‌ای ناتمام خوانده است: و همین سخن درباره‌ی کار و آثار او نیز صدق می‌کند. نویسنده در این کتاب سعی دارد پیوستگی‌ها و استمرارهای موجود در آثار بالنده‌ی هابرماس را عیان سازد و به چرخش در جهت‌گیری‌ها و تاکیدهای او و دلایل آن نیز توجه داشته باشد. وی درصدد معرفی اندیشه‌ی هابرماس و نشان دادن اهمیت و ارزش آن است. با این وجود او انتقادهای مهم‌تری را مطرح می‌سازد که موجب جرح و تعدیل‌هایی در موضع شخص هابرماس شده‌اند.