نویسنده : پابلو نرودا ترجمه : سیروس شاملو این را هم گفته باشم که نرودا همیشه شاعر نیست. هیچکس همیشه شاعر نیست، گاهى گوشت گاو را چنان به نیش مىکشد که هیولایى به‌نظر مى‌آید و گاه چنان لطیف به مرغانِ ماهیخوار دانه مى‌دهد که فرشته‌ى بى‌پَرِ ماکیان است. او همیشه زیبا نمى‌نویسد. گاهى از کمبود تصویر و واژه رنج مى‌برد. هزاران بار واژه‌ى، عسل، پروانه، زنبور، ابر و باران را تکرار مىکند. در جزیره‌ى ایزلا نگرا چنان بىکار در ساحل قدم مى‌زند که به‌طور اغراق‌آمیزى از واژه‌هاى دم دستِ سنگ و صخره و موج و کشتى و باد استفاده مىکند. نرودا حرف‌هاى زیادى براى گفتن دارد اگر سفر کند اما قریحه‌اش پاره‌سنگ برمى‌دارد اگر دورِ جزیره بچرخد و احساس بطالت کند : به آرامى آغاز به مردن مىکنى اگر سفر نکنى، اگر کتابى نخوانى، اگر به اصوات زندگى گوش ندهى، اگر از خودت قدردانى نکنى. به آرامى آغاز به مردن مىکنى زمانى که خودباورى را در خودت بکشى، وقتى نگذارى دیگران به تو کمک کنند. به آرامى آغاز به مردن مىکنى اگر برده‌ى عادات خود شوى، اگر همیشه از یک راه تکرارى بروى … اگر روزمرّه‌گى را تغییر ندهى اگر رنگهاى متفاوت به تن نکنى.[