نویسنده : افسانه احمدی این کتاب،12 داستان کوتاه با عنوان‌های: ‌«گریه باید خودش بیاید، همه بادهای توی سرم، سمفونی سه‏ شنبه‏‌ها، امشب تمامش کن، طعمی که مثل هیچ طعمی نیست، کسی من را نمی‌بیند، لبخند آقای کاف، بانوی بی غم، پارک رو به روی خانه خانوم کاف، پنجره، مردی که شبیه شیر بود و آینه‏ های سیاه » دارد. یکی از ویژگی‌های خوب کتاب، نثر روان و البته موجز نویسنده است. جمله‌های کوتاه و صریح، بدون کلمات ثقیل و مونولوگ‌های فلسفی، کتاب را راحت خوان کرده است. این نثر روان در کنار قصه‌های ساده از آدم‌هایی که ممکن است شما هم در زندگی معمولی خودتان ببینید باعث شده است ما با داستان‌هایی روبرو باشیم که با زندگی جاری آدم‌های جامعه پیوند دارد و مخاطب با خواندن این داستان‌ها احساس بیگانگی نمی‌کند.