نویسنده : آنتوان دوسنت اگزوپری ترجمه : پرویز شهدی این کتاب به نوعی حدیث نفس و جریان سیال ذهن است که نویسنده «شازده کوچولو» آن‌ها را بدون هیچ ویرایشی در اواخر عمرش نوشته است. بخشی از این کتاب : می گویند انسان آزاد به دنیا می آید اما بعد در زندان های زندگی به بند کشیده می شود.این گفته اشتباه است.انسان هنوز متولد نشده در زهدان مادر اسیر است قدم به این دنیا هم که می گذارد زندانی تخته بند تن است تازه پس از آن زندان ها قفس ها تخته بندهای زندگی اجتماع و قوانین و مقررات گرفتارش می کند.اگزوپری عاشق آزادی است آن را در آسمان که به بی نهایت راه دارد و روی زمین در صحرا که دیوار و سد و مانعی در آن نیست می جوید.متاسفانه آدم ها جویای قفس و زندان و اسارت هستند اگر زندگی هم برای شان نسازد خودشان به وجود می آورند. "دژ"در دل صحرا نماد همان زندان همان قفس و همان تخته بند است اگزوپری در سراسر این حدیث نفس طولانی به اسارت بشری تاسف می خورد اما او خودش جز آن بزرگانی است که نه تنها تن به اسارت زندگی و جامعه نداد بلکه خود را از تخته بند تن هم رها ساخت.