نویسنده : وحیده آساره پناهم بده روزگارم سیاه بود! به سیاهی موهای تو... چرا چنین شد. به یکباره کاخ آرزوهایم فرو ریخت... پناهی نداشتم به تو! پس بیا و یکبار به این تن خسته پناهی چون کوه باش! مقاوم و استوار... بگذار در سایه پناهت بیابم آنچه را گم کردم.
1 2 3 4 5
عنوان بررسی *
متن بررسی *
0 نظر