نویسنده : مصلح بن عبدالله سعدی شیرازی براساس نسخه : محمدعلی فروغی ابو محمد مشرف‌الدین (شرف‌الدین) مصلح‌بن عبدالله‌بن شرف‌الدین شیرازی، ملقب به ملکالکلام و افصح‌المتکلمین بی شک یکی از بزرگ‌ترین شاعران ایران است که بعد از فردوسی آسمان ادب فارسی را به نور خیره کننده خود روشن ساخت. این روشنی با چنان نیرویی همراه بود که هنوز پس از گذشت هفت قرن تمام از تاثیر آن کاسته نشده و شعر این شاعر هنوز پابرجا و استوار است. مهمترین اثر او در نثر، کتاب گلستان است و از میان آثار منظوم او، میتوان به کتاب بوستان و سعدینامه اشاره کرد. همچنین غزلیات او نیز بسیار مشهور میباشد. قسمتی از دیباچه گلستان سعدی را با هم میخوانیم: منت خدای را عز و جل که طاعتش موجب قربت است و به شکر اندرش مزید نعمت. هر نفسی که فرو میرود ممد حیات است و چون بر میآید مفرح ذات. پس در هر نفسی دو نعمت موجود است و بر هر نعمتی شکری واجب. از دست و زبان که برآید کز عهده شکرش به درآید.