نویسنده : حامد عسکری شعری از این کتاب : «هر نسیمی که نصیب از گل و باران ببرد / می‌تواند خبر از مصر به کنعان ببرد / آه از عشق که یک مرتبه تصمیم گرفت: یوسف از چاه درآورده به زندان ببرد / وای بر تلخی فرجام رعیت پسری / که بخواهد دلی از دختر یک خان ببرد / ماهرویی دل من برده و ترسم این است / سرمه بر چشم کشد، زیره به کرمان ببرد / دودلم اینکه بیاید من معمولی را / سر و سامان بدهد یا سر و سامان ببرد / مرد آن‌گاه که از درد به خود می‌پیچد / ناگزیر است لبی تا لب قلیان ببرد / شعر کوتاه ولی حرف به اندازه‌ی کوه / باید این قائله را "آه" به پایان ببرد / شب به شب قوچی ازین دهکده کم خواهد شد / ماده گرگی دل اگر از سگ چوپان ببرد!»؛ «باید بنشینم گله‌ها را بشمارم / با طول مژه فاصله‌ها را بشمارم / یوسف شده‌ام تا بنشینم ته این چاه / زنگ شتر قافله‌ها را بشمارم / تا نارونی پیرم و قسمت نشد امسال / بر شانه‌ی خود چلچله‌ها را بشمارم»