نویسنده : عطاالله تدین این کتاب در باب زندگانی مولانا. شاعری که پس ملاقات شمس تبریزی تحولی شگرف در زندگی اش پدیدار گشت و عاشق و شیدای درویشی بزرگ شد. شمسی که پس از مدتی ناپدید گشت و مولانا به دنبال ناپدید شدن این آفتاب روانه دمشق شد. او واله و آشفته از این جدایی بود که به ناگاه شمس را در وجود خویش احساس کرد، حسی که گرمی بخش جانش گردید. آفتاب همان شمس است که بر زندگی مولانا طلوعی شکوهمند و تاثیری بسزا داشت. گزیده ای از کتاب : مولانا سکوت کرد و در سکوت وحشتناک و موحش، به دنبال سخنان و کلامی بود که در برهوت زندگی مخاطبانش انقلابی ایجاد کند، عظمت وجود به ویژه قدرت روحی شمس او را در زمان متوقف کرده بود تو گویی همه چیز متوقف شده است. چگونه می توانست به حاسدان بگوید که شمس ستاره درخشنده ای است که در پرتو انوارش ابعاد مظلم و تاریک و ناشناخته زندگیش را به وضوح می بیند. برای مولانا هیچ خبر و مطلبی مهم تر و ناراحت کننده تر از آن نبود که اشخاص و بویژه مردم قونیه مقام علمی و عرفانی شمس را به خوبی و شایستگی درک نکنند.