نویسنده : آریل دورفمن ترجمه : عبدالله کوثری این کتاب شرح سفر اوست به منطقه کویری شمال شیلی که به نورته گرانده موسوم است و زمانی، در طول قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم به سبب وجود معادن نیترات که در آن دوران بازار پر رونقی داشت به سرعت آباد شد و شهرها و آبادی‏های بسیار در آن پاگرفت و جهانگردان از هر سو به دیدار آن شتافتند. اما شکوفایی این منطقه با کسادی بازار نیترات به پایان رسید و از آن همه شکوه و تجمل چیزی برجا نماند. البته این منطقه از حیث باستان‏شناسی و انسان‏شناسی نیز اهمیت دارد و نشانه‏هایی از دیرینه‏ترین سکونت‏گاه‏های انسان اولیه امریکای لاتین در آنجا یافت شده است. اما دورفمن در میان ویرانه‏های قرن گذشته در پی چیز دیگری هم هست. اصلا چنان که خود می‏گوید به هوای چیز دیگری به این سو کشیده شده و آن خاطره دوست عزیزی است که او می‏داند در یکی از شهرهای اینجا در جریان کودتای پینوشه (۱۹۷۳) تیرباران شده. دورفمن به دنبال این دوست، یا بهتر بگوییم در پی خاطره او و استخوان‏های او به این برهوت شتافته؛ زیرا دژخیمان پینوشه حتی از نشان دادن گور فردی به همسر و یاران او خودداری کرده‏اند. در جستجوی فردی چیزی بیش از بازگویی خاطره و افسوس خوردن بر مرگ انسانی مبارز است. این نوشته بازنمایی دوران وحشت نیز هست، دورانی که بسیاری از آرزوها را به خاک کرد و فرصت‏هایی را از میان برد که دیگر تکرار نخواهد شد. دورفمن تاکنون دو کتاب و چندین مقاله درباره کودتای ۱۹۷۳ شیلی نوشته. گویی این کابوس سی ساله هنوز او را رها نمی‏کند. اما شاید این نیز باشد که او بیم آن دارد که مردم شیلی - مثل خیلی مردم دیگر - این رویداد هولناک را فراموش کنند، زیرا می‏داند ملتی که به فراموشی خو کرده باید هر لحظه منتظر تکرار فاجعه باشد. از این روست که او بارها درباره این کودتا و عاملان آن این گفته هوشمندانه را تکرار کرده است: می‏بخشیم اما فراموش نمی‏کنیم.