نویسنده : سیدعلی صالحی به کوشش : فیض شریفی شاید سیدعلى صالحى اولین شاعر از این مجموعه باشد که به دلیل لحن خاص گفتار و آیت صمیمیتى که در کلامش بود، از موج ناب بُرید و در ترازو و تعادلى که میان موج ناب و شعر گفتار ایجاد کرده بود، وزنه‌ى سنگین اشعارش را به نحوى خودآگاهانه به سمت شعر گفتار چرخاند و با وزنى طبیعى و متناسب و متوازن با گفتار روزمره مردم شهر در تداوم و تکامل شعر گفتار استارت زد. او شعرى تکنوپاستورال (شهریروستایى) را که قبل از او نمونه‌ها و نمایه‌هایى در شعر ایرج میرزا و نصرت رحمانى و فروغ فرخ زاد به دیده مى‌آمد رونمایى کرد. خود شاعر بر این باور است که «ریشه‌هاى شعر گفتار به گات‌هاى اوستا و کلام حضرت حافظ باز مى‌گردد… شعر فروغ هم شعر گفتار است. محمد حقوقى بر این باور بود که «سیدعلى صالحى توانست این عطّیه را نام‌گذارى و تبیین و تفسیر و تثبیت کند و تعمیم دهد» ؛ مثال مى‌زنم : دنبال دردسر نگرد/ همه چیز درست خواهد شد/ بالاخره انعکاس چاقو را فراموش خواهیم کرد/بالاخره مرغ سحر نیز با ما به میکده خواهد خواند/ بالاخره ما هم روزى/ به دلخواه خود زندگى خواهیم کرد/ حالا بیا برویم تجریش/ هوا محشر است/ یک حرفى با تو دارم/ قدم مى‌زنیم…