نویسنده : امیر آشفته‌تهرانی از جهانی شدن نمی‌توان تعریف روشن، جامع و دقیقی به دست داد و تحلیل این فرایند بسیار گسترده است. در زبان فارسی برای جهانی شدن (Globalization) واژه‌هایی چون جهان‌گرایی، جهان‌مداری و جهانی کردن معادل‌سازی شده است که هر یک از این واژه‌ها بار تازه‌ای از مفهوم را به همراه دارد. جهانی شدن فرایندی بزرگ، جهانی و اجتماعی است. در واقع جهانی شدن که یک واقعیت عینی است، آغاز و پایانی ندارد. فرایندی است که با پیشرفت دانش و تکنولوژی پدید آمده و همچنان پیش می‌رود و بخش‌های آن در سطح فردی، گروهی و بین‌المللی به یکدیگر نزدیکند. جهانی شدن یک مکتب ویژه نیست، یک نحله نیست، رویکرد ویژه‌ای نیست، یک نظام یا سیستم ویژه نیست، بلکه جهانی شدن پدید آورنده مکانیسم‌ها و پدیدارهای گسترده متناقض و متضاد است. جهانی شدن چیرگی یک سیستم دستوری جهانی بر سیستم‌های دیگر نیست بلکه جهانی شدن به معنی توسعه‌گرایی فرانوین پیشرونده است که کثرت‌گرایی را در درون خود و در جهان به همراه دارد و بدون یک لحظه درنگ به سوی جلو پیش می‌رود و دارای ویژگی جبر تاریخ است. جهانی شدن حاصل پیشرفت دانشی و صنعتی است. در واقع فن‌گرایی و فناوری جهانی شدن را شتاب بخشیده‌اند و چون فن مداری در باختر زمین پدید آمده است پس جهانی شدن باختری شدن جهان را به بلندای خود رسانده است.