نویسنده : مرتضی ‌احمدی چه بسا زبان‌شناسان نحوهٔ گفتار ساکنان اصیل تهران را لهجه بنامند، اما استاد مرتضی احمدی در این کتاب به لهجهٔ تهرانی زبان می‌گوید؛ به خاطر وسعتش، به خاطر زیبایی‌اش، به خاطر گرمی‌اش. زبان تهران زبان عشق و دلدادگی است، زبان اپراست، زبان شعر و ترانه است، زبان لوطی‌ها و داش‌مشدی‌هاست که پیشینیانمان به میراث گذاشته‌اند و خود چهره در نقاب خاک کشیده‌اند و در ظاهر بی‌صدا شده‌اند، اما صدایشان هنوز در پرده‌های گوشمان نجوا میکند. تهرانی‌ها خیلی از صداها را از گفتارشان حذف کرده‌اند و تعدادی صدا به کلماتشان افزوده‌اند تا زبانشان بیشتر به دل بنشیند. بچه تهران بلند حرف نمی‌زند، با لب بسته، نرم و ملایم سخن می‌گوید. شیرینی این زبان مهمان‌های ناخوانده‌اش را چنان جذب خودش کرده است که تک‌تک این مهمان‌ها وادار به تعقیب و تقلید شده‌اند و حالا خودشان را بچه‌های این پدر پیر می‌دانند. زبان تهران زبانی است جذاب و شیرین و همه‌پسند و همه‌گیر که در این شصت هفتاد سال اخیر به همه جا نفوذ کرده و در آینده نیز به نفوذش می‌افزاید و به همه جا سرک میکشد. اگر این حرکت تداوم یابد، شاید صد الی صد و پنجاه سال دیگر زبان تهران جایگزین سایر لهجه‌ها شود، اما خود بچه‌های تهران آن هنگام دیگر نیستند که استقرار امپراتوری زبانشان را جشن بگیرند.