نویسنده : روشن ملک‌مرزبان «رویای ناتمام دارای یک تجربه از زندگی زنی است قصد نشان دادن توانائی‏‌های خود را بدون تکیه بر دیگران دارد. پس در چنین شرایطی می‏‌باید از گذشته‏‌ی خود ببُرد و امروزش را به آینده پیوند زند. شاید مهم‌ترین اثر و نتیجه‏‌ی این کتاب، تفکر بیشتر در مورد زنانی است که به هر علتی، به چاره و راه حل سوختن و ساختن تن نداده‏‌اند و به عنوان انسانی دارای درک و شعور خواسته‏‌اند زندگی و آینده خود را آنطور که می‏‌خواهند و می‏‌توانند رقم بزنند. پس با همه‏‌ی توان می‏‌ایستند و در برابر تمامی نگاه‏‌ها و پچ‏‌پچ‏‌های در گوشی، مردانه! مقاومت می‏‌کنند. رویای ناتمام داستان یأس و امید است: یاس و سرخوردگی از آنچه شاید در جامعه دارای دیدگاهی نادرست است و امید به آینده و کسانی که به زندگی، تنها از چهارچوب و منظرگاه محدود خود نگاه نمی‏‌کنند. داستان، روایت‏‌گر قصه‏‌ی آدم‌های خوب و بدی است که مطلق نیستند و هر کدام در زمان خود می‏‌توانند دلی مهربان و یا سخت داشته باشند.» در بخشی از داستان می‌خوانیم: «می‌خواهم با حساسیت به نگاه دیگران، نگاه نکنم. می‌خواهم به سنگینی نگاه دیگران، توجهی نشان ندهم. ولی انگار شدنی نیست... نمی‌دانم، ولی تنها تفاوت من با دیگران آن است که تجربه‌ای ناموفق در زندگی مشترک مانند یک رویای ناتمام داشته‌ام و تصور نمی‌کنم این یک گناه نابخشودنی باشد...» کتاب حاضر را انتشارات «شادان» منتشر کرده است. ادامه مطلب رمان «رویای ناتمام» نوشته‌ی «روشن ملک مرزبان» است. ناشر در توضیح این اثر می‌گوید: «رویای ناتمام دارای یک تجربه از زندگی زنی است قصد نشان دادن توانائی‏‌های خود را بدون تکیه بر دیگران دارد. پس در چنین شرایطی می‏‌باید از گذشته‏‌ی خود ببُرد و امروزش را به آینده پیوند زند. شاید مهم‌ترین اثر و نتیجه‏‌ی این کتاب، تفکر بیشتر در مورد زنانی است که به هر علتی، به چاره و راه حل سوختن و ساختن تن نداده‏‌اند و به عنوان انسانی دارای درک و شعور خواسته‏‌اند زندگی و آینده خود را آنطور که می‏‌خواهند و می‏‌توانند رقم بزنند. پس با همه‏‌ی توان می‏‌ایستند و در برابر تمامی نگاه‏‌ها و پچ‏‌پچ‏‌های در گوشی، مردانه! مقاومت می‏‌کنند. رویای ناتمام داستان یأس و امید است: یاس و سرخوردگی از آنچه شاید در جامعه دارای دیدگاهی نادرست است و امید به آینده و کسانی که به زندگی، تنها از چهارچوب و منظرگاه محدود خود نگاه نمی‏‌کنند. داستان، روایت‏‌گر قصه‏‌ی آدم‌های خوب و بدی است که مطلق نیستند و هر کدام در زمان خود می‏‌توانند دلی مهربان و یا سخت داشته باشند.» در بخشی از داستان می‌خوانیم: «می‌خواهم با حساسیت به نگاه دیگران، نگاه نکنم. می‌خواهم به سنگینی نگاه دیگران، توجهی نشان ندهم. ولی انگار شدنی نیست... نمی‌دانم، ولی تنها تفاوت من با دیگران آن است که تجربه‌ای ناموفق در زندگی مشترک مانند یک رویای ناتمام داشته‌ام و تصور نمی‌کنم این یک گناه نابخشودنی باشد...»