نویسنده : ابراهیم رها «پس کوچه: جایی که کوچه نیست. نام این کتاب که دارید می‌خوانید. در یک تعداد صفحه و با یک قیمت پشت جلد. کتابی است به زبان طنز که با لغات و کلمات شوخی می‌کند! طنز: خودآزاری. کسی که مرتکب نوشتن طنز می‌شود علاوه‌بر آنکه خودش یک چیزی‌اش می‌شود و ایضا خودش یک جایش می‌خارد (مثلا سرش یا پایش) خودش هم با خودش دشمنی دارد. طنز اساسا باعث می‌شود هم دیگران بخندند، هم... کتاب: نخواندنی. آنچه برای خوانده‌نشدن و حتی دیده‌نشدن روانه‌ی بازار می‌شود. اصولا خواندنش و خریدنش هیچ‌وقت مد نبوده طی یک دهه‌ی اخیر همان مدنبودن هم از مد افتاده است! یعنی کسی به آن فکر هم نمی‌کند که یادش بیاید نخریدنش مد شده یا نشده!» در قسمتی از کتاب می‌خوانیم: «آدرس چیزی است که از بدو تولد همه‌ی ما بلدیم! یعنی بر فرض اگر اولین بار است پایمان را به شهری می‌گذاریم همه‌ی پس کوچه‌هایش را هم بلدیم و عمرا اگر این خفت را بپذیریم که از کسی آدرس بپرسیم و یا باز اگر اولین بار است پایمان را به دیاری گذاشته‌ایم و بخت‌برگشته‌ای از ما آدرس می‌پرسد عمرا اگر بگوییم بلد نیستیم.» از توضیحات پشت جلد کتاب