نویسنده : محمد رحمانیان این دو نمایشنامه حاصل یک نگاه تجربی در یک فاصله‌ی سی ساله است. گزارش محرمانه‌ی اکتاویو والدز را در سال 1365 در 24 سالگی نوشتم که در زمستان 1366 اجرا شد. نوشتمش به نیت استفاده از ترفندهای شگفت‌انگیز نمایشنامه‌نویسانی چون آگوسست استریندبرگ، تورنتون وایلدر، موری شیسگال و اکبر رادی. ادای دینی به این بزرگواران که قدم‌های مؤثری در ارتقای هنر نمایشنامه‌نویسی ایران و جهان برداشتند. سی سال بعد، در زمستان 1395 فرصتی پیش آمد تا باز هم در یک کار کارگاهی طولانی، نمایش دیگری را با گروه هنرجویان مهتاب نصیرپور به صحنه بیاورم. با نام «بیست نمایشنامه‌ی کوتاه درباره‌ی سلفی» در این فاصله‌ی 30 ساله چیزهای بیشتری آموختم. و این آموخته‌ها در پرداختن به موضوع نمایشنامه بسیار به کارم آمد. و برای من گونه‌ای آزادی به همراه آورد در بازآفرینی پدیده‌ای به شدت تکراری به نام «سلفی».