نویسنده : پژمان نظرزاده آبکنار جستار پیش رو در پی آن است که با عبور از سویه ها و جهت گیری هایی که سینمای علی حاتمی در مواجهه با سنت و فرهنگ ایرانی دارد، نسبت جهان او با تجدد و مدرنیسم را در بازنمایی های سینمایی اش و به میانجی کمال الملک بررسی کند. همچنین کنکاش در دوره ای از تاریخ است که حاتمی به آن علاقه داشت (دوره قاجار و اوایل پهلوی) و میکوشد چند مولفه تجدد را که در سینمای او حاضر با غایب‌اند بررسی کند؛ رویکردی که امکان گسترش یافتن به کلیه آثار او را دارد و حتی میتوان در پروژه ای گسترده تر نسبت تجدد و سینما را در کارنامه سایر هم عصرانش نیز بررسی کرد. به عبارت دیگر، این جستار نه نقد فیلم متداول بلکه بررسی آرا و جهت گیریهای تاریخی علی حاتمی در مواجهه با تاریخ است.