نویسنده : میرجلالالدین کزازی صوفی، در دیوان خواجهی خجسته خویان، چهرهای است میانین و دروا و آونگینه در میانه زشت و زیبا و پسندیده و نکوهیده که از نگاهی فراخ، نکوهیدگی و زشتی، در او، بر پسندیدگی و زیبایی افزونی دارد. در این بیت نیز، نمودی از او را میبینم که دلازار است نه دلپسند و جای چهرهای را گرفته است که در دیوان حافظ، پلشتترین و زشتترین چهره است: سرگزمهی شمارگیر : هم از روست که جام و قدح را میشکند و بزم باده را برمیشوراند.
0 نظر