گردآوری و ترجمه : محسن خمیسی یوگنی واختانگوف یکی از کارگردانان بزرگ تئاتر روسیه در اوایل قرن بیستم بود. نظریات او در خصوص کارگردانی و بازیگری تاثیر بسیاری بر دیگر استادان این حوزه گذاشته است. وی گرچه شاگرد استانیسلاوسکی و دوست میرهولد بود اما راه هیچ‌کدام را نرفت و در واقع شیوه‌ای بین آن دو را انتخاب کرد. نه واقع‌گرایی استانیسلاوسکی و نه تئاتروارگی میرهولد، بلکه رئالیسم خیال‌پردازانه که مصالح خود را از زندگی واقعی می‌گرفت ولی آن را با تخیل کارگردان آمیخته می‌کرد تا تئاتر را به ریشه‌های خودش بازگرداند. به او لقب پدر اکسپرسیونیسم را داده‌اند؛ واختانگوف صحنه را با پیچ‌و‌تاب‌های خود می‌آراست که معمولا بازتاب ذهن بیمار شخصیت‌های نمایش او بودند. نیمه‌ی اول قرن بیستم برای تئاتر روسیه دورانی طلایی بوده است که در آن کارگردانان، نظریه پردازان، نویسندگان، بازیگران و استودیو‌های بزرگ تئاتری رشد کرده و پروبال گرفتند. افرادی همچون استانیسلاوسکی، میرهولد، نمیرویچ دانچنکو، تایرف، آنتون چخوف و… در این دوران ظهور کردند. استانیسلاوسکی مجموعه‌ای از نظریات خود را در قالب چند کتاب به رشته‌ی تحریر درآورد و شاگردان بسیاری را تربیت نمود. از جمله یوگنی واختانگوف که شاگرد، دوست و همکار او بود که بعد از آن به طور مستقل در استودیوهای مختلف شروع به کار کرد. در سال ۱۹۱۱ تئاتر هنری مسکو نخستین کارگاه نمایش خود را به سرپرستی لئوپولد سولرژیتسکی به راه انداخت تا در درجه‌ی نخست شیوه‌ی استانیسلاوسکی را آموزش داده و به‌موازات آن به درام ناواقع‌گرا هم میدان دهد.