نویسنده : کریستیان بوبن ترجمه : پیروز سیار "کریستیان بوبن" در سال 1951 در شهر "کروز "فرانسه به دنیا آمد. او، دانش آموختهی رشتهی فلسفه است و همین نگرش فلسفی او در کارهایش تاثیری ژرف به جا گذاشته است. به گفته ی یکی از منتقدان [=خرده گیران] آثارش؛ بوبن با دیدی فلسفی، قلمی شاعرانه و ذهنی اندیشمند می نویسد. به همین دلیل، آثار و اندیشه‌هایش، افزون بر اینکه نزد اهل ادب و فرهنگ، جایگاه ویژه‌ای دارد، در حوزهی اندیشه نیز بسیار مورد توجه است. بوبن تاکنون بیش از سی و پنج اثر منتشر کرده است که برخی از آثار او همچون "رفیق اعلی" در مدت کوتاهی در تیراژهای بالا به فروش رفت و به چاپ هفتم و هشتم رسید. هر یک از آثار بوبن، گوشه‌ای از دیدگاهها و زندگی او را به تصویر می کشد. تجربه‌های روزمرهی زندگی او همچون عشق، تنهایی، دلتنگی، از خود بیگانگی و … دستمایهی آثار شاعرانه و نوشته‌های پر مغزش می شوند. خود او می گوید: «هر یک از کتابهایم، تابلویی از یک گوشهی زندگیام است. من دوست دارم در کتابهایم، "زندگی" را نقاشی کنم، "هستی" را بسرایم، "عشق" را بنوازم، "مرگ" را رنگ آمیزی کنم و "پاکی" را به آواز درآورم.» "معنویت" و "پاکی" از مفاهیم پایه‌ای آثار و اندیشه‌های "بوبن" است. با اینکه بوبن، بسیار به لحن و آوای سخن اهمیت میدهد، ولی نسبت به مفاهیم و اهداف کارهایش نیز بی توجه نیست. آهنگین بودن سبک کار او سبب شده که نوشته‌هایش بین نظم و نثر شناور باشد؛ به گونه‌ای که با خواندن نوشته‌های او، احساس میکنیم در پس آنها اندیشه‌ای نهفته و بلبلی آواز سر داده است؛ چرا که "بوبن" بر این باور است که نوشتن، یعنی سراییدن آواها. بوبن نه در کتابها و نه در گفتگوهایش، دوست ندارد به بیان جزئیات زندگیاش بپردازد. او در این باره، در کتاب"فراتر از بودن" مینویسد : «انسان برای آنکه جز "زنده بودن"، "زندگی کردن" را نیز بیاموزد، نیازمند دو زایش است؛ یکی زایش جسمی و دیگر، زایش روحی. بسیاری، تنها با زایش جسمی، "زنده‌اند" که اینها زندگی نمیکنند، ولی معنای [ =چَم ] راستین "زندگی" را آن دسته از انسانها میچشند که با زایش روحی خود زندگی میکنند. انسان از زمانی موجودیت پیدا میکند که به دنیا میآید و از زمانی آغاز به "زندگی" میکند که روحش را به پرواز در آورد.» این کتاب حاصل گفت و گوی طولانی لیدی داتاس، شاعر و نویسنده فرانسوی، با کریستیان بوبن است که از چهره های سرشناس ادبیات معاصر فرانسه به شمار می آید. در این گفت و گو بوبن به تامل در مورد تحولات روحی خود می پردازد و از عناصر شکل دهنده تفکر خویش سخن به میان می آورد. در باب شاعران و نویسندگانی که دلبسته آنهاست، صحبت میکند و آرای انتقادی خود را درباره پاره ای از چهره های مشهور ادبی بیان میدارد. وی تصریح میکند که به تعریف خاصی از ادبیات نظر دارد و سنخ ویژه ای از آثار ادبی را می ستاید.