نویسنده : شارل بودلر

   ترجمه : رضا رضایی

دریغا! مرگ است مایه‌ی تسلّا و زیستن،

مقصد زندگی و یگانه امید

که چون اکسیر برمی‌خیزاند و مست می‌کند ما را

و دلیر از برای ره سپردن تا شب.

در میان طوفان و برف و یخبندان،

فانوسی است او که سوسو می‌زند در افق تاریک ما،

همان کاروانسرای پرآوازه که در کتاب آمده است

و می‌توان خورد و خوابید و آسود در آن.

اگر برای آشنا شدن با شعر فرانسه قرار باشد فقط یک شاعر را معرفی کنیم، قاعدتاً آن یک شاعر همین بودلر است. هیچ نوع کلاف غامضی از جنس قراردادهای کلاسیک یا ابهام‌های سمبولیستی معنای بلافصل شعرهایش را از خواننده‌ی مدرن یا غیرفرانسوی پنهان نمی‌دارد. با این حال، شعر بودلر شعری است که با هر بار بازخوانی مایه‌های غنی و تازه‌ای را به ذهن متبادر می‌کند و تأثیری نو بر احساس و دریافت ما می‌گذارد. گفته‌اند که شعر بودلر شبیه محوری است که شعر قرن نوزدهم اروپا بر پاشنه‌ی آن چرخیده تا به آینده نظر کند.